အ လုိ မ တူ ဘဲ ေ ဆ း မ င္ ေ ၾက ာ င္ အ ထုိ း ခံ ရ တဲ့ မိ န္ း မ

                                                    Ref: My Husband Had Me Tattooed

                     By ForceBy OTELLI EDWARDS , MELISS & PATRICK SIN , Her World Magazine, 2007

                                                     မ ေ သ ာ ၾက ာ

                                                                        # # #

                    

                   လြန္ခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လက ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ Hawker Centre မွာ အက္ရွင္ဇာတ္ကားၾကည့္၊ ညစာအတူစား၊ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း မီယာ့ တုိက္ခန္းကုိ ျပန္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၆ နာရီမွာ အဲဒိ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ကာယကံရွင္ရဲ့ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

                    အိပ္ရာ ခုတင္ေဘး စားပြဲေပၚ စလင္းဘက္ဂ္ အိတ္တင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လက္စ အခန္းထဲ လွမ္း၀င္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အခန္းက ေမွာင္မည္းေနပါတယ္။ ေဘးဘီကုိ လွည္႔ၾကည့္ုလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ေနာက္ ညာဘက္နားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ ဂၽြန္႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္မကုိ ေဒါသတၾကီး ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘာ အမွားအယြင္း တစ္ခုမွ သတိမထားမိပါဘူး။

                    သူက ကၽြန္မ ဘယ္သြားေနတာလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ အျပင္ထြက္ေနတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ညစာစားဖုိ႔ အျပင္ထြက္ခဲ့တာလို႔ ကၽြန္မ အမွန္အတုိင္းပဲ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပဲ၊ ကၽြန္မ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ည အတူအိပ္ခဲ့တယ္လို႔ သူ ေအာ္ဟစ္ စြပ္စြဲပါေတာ့တယ္။

                    ရန္ပြဲ အရွိန္ ျမင့္တက္ေနတုန္းမွာပဲ သူ စိတ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။

                    ျပီးေတာ့ " အဲဒါ လုပ္ဖုိ႔ ရယ္ဒီ " လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။

                    ေမွာင္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းရဲ့ အရိပ္ေတြဆီကေန ဂ်ိမ္းစ္ ထြက္လာတယ္။

                    ဂ်ိမ္းစ္က မီယာ့ တုိက္ခန္းမွာ ေနတယ္ ဆုိေပမဲ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ သိတယ္ ဆုိရုံေလးပါပဲ။ ဒီ အၾကမ္းဖက္ဆန္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ မျဖစ္ခင္ သီတင္းပတ္ေတြကမွ ပုိသိလာတာပါ။ ဂ်ိမ္းစ္ က ကၽြန္မ ေယာက္်ား ဂၽြန္နဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကမွ ေတြ႔ဆုံသိကၽြမ္းခဲ့တာ ဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ေဆးမင္ေၾကာင္ ထုိးတဲ့ အလုပ္ကုိ တရားမ၀င္လုပ္ေနတဲ့ ၀ါသနာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ တစ္သက္တာလုံး အမာရြတ္စြဲက်န္ရစ္ေအာင္ သူ႔ ေဆးမင္ေၾကာင္စုတ္တံနဲ႔ အထုိးခံရလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္မက္ မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူးရွင္။

                   သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မကုိ ေနာက္ကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲေခၚလိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးေလာ့ခ္ခ် ၊ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကုိ အ၀တ္နဲ႔ စည္း၊ ပါးစပ္ထဲ အ၀တ္စုတ္တစ္ခု ထုိးထည့္ျပီး တိပ္နဲ႔ ကပ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခုတင္တုိင္မွာ ေျခေရာ လက္ပါ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ အေနအထားနဲ႔ ႏုိင္လြန္ၾကဳိးနဲ႔  တုပ္၊ ဂၽြန္က ကၽြန္မရဲ့ ဘေလာက္စ္ အက်ီၤနဲ႔ ဘရာစီယာကုိ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။

                                                                    ###

                  

                   ေဆးမင္ေၾကာင္ ထုိးစက္ တဒီးဒီး ျမည္သံကုိ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ေသြးပ်က္ ထိတ္လန္႔သြားမိတယ္။ သူတုိ႔ ကၽြန္မရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကုိ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့မယ္ ဆုိတာလည္း သိလုိက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံနဲ႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ စုတ္တံရဲ့ နားမခ်မ္းသာဖြယ္ရာ အသံကုိ ဖုံးလႊမ္းသြားေအာင္လို႔ တကၠႏုိျမဴးဇစ္ကုိ စတီရီယုိသံ ေျပာင္းျပီး အသံခ်ဲ႔လုိက္ၾကတယ္။

                   ဂၽြန္က ကၽြန္မကုိ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကားယားခြထားျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္ဖုိ႔ သတိေပးတယ္။ တကယ္လို႔ ကၽြန္မသာ လႈပ္ရွားမိရင္ သူ ေသာက္ေနတဲ့ စီးကရက္မီးနဲ႔ ထုိးမွာပဲတဲ့။ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးေတြနားက ႏူးညံ့တဲ့ အေရျပားကုိ ဂ်ိမ္းစ္ ေဆးမင္ေၾကာင္ စထုိးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔ မင္တက္သြားမိတယ္။ အရမ္း နာက်င္ေပမဲ့ ကၽြန္မ မေအာ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒါက ေနရာတစ္ေနရာတည္းကုိ ေဆးထုိးအပ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တစ္ခ်က္ျပီး တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ထုိးေနတာနဲ႔ တူတယ္။ အရုပ္ထုိးေနတုန္း ေသြးေတြကုိ အ၀တ္တစ္ခုနဲ႔ သုတ္ေနလို႔ အေရျပားက ေသြးေတြ ယုိစီး ထြက္ေနတယ္ ဆုိတာ ကၽြန္မ သိေနရတယ္။

                   ရင္သားေတြကုိ အရုပ္ထုိးျပီးသြားေတာ့ ဂၽြန္က.......

                   " အခု မင္းကုိ ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ မင္း ငါ့ဆိ ျပန္လာရေတာ့မယ္ " လို႔ ေက်နပ္အားရေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေျပာတယ္။

                  ဂၽြန္က ဘယ္ေနရာျပီးရင္ ဘယ္ေနရာကုိ အရုပ္ထုိး ဆုိျပီး အမိန္႔ေတြ ေပးေနတယ္။

                  ေဆးမင္ေၾကာင္ အရုပ္တစ္ခု ထုိးျပီးသြားေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္က " အခု ဘယ္ေနရာ ဆက္ထုိးရမလဲ " လို႔ ေမးတယ္။ ဂၽြန္က " ဟိုေနရာ ဒီ ေနရာ " လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူတုိ႔ ကၽြန္မကုိ ဘာလုိ႔ သတ္မပစ္ၾကတာလဲ။ သူတုိ႔ ကၽြန္မကုိ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္ေနၾကတာလဲလို႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတယ္။

                  ဂ်ိမ္းစ္ရဲ့ စုတ္တံက ၀မ္းဗုိက္သားေတြဆီ ေရြ႔လ်ားသြားျပီး ကၽြန္မ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစမယ့္ စကားလုံးေတြ ေရးထုိးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ေမာင္းေပၚမွာ ပုိ ရုိင္းစုိင္းတဲ့ သေကၤတေတြ။ ခပ္တုိးတုိး ရႈိက္ငင္ ငုိေၾကြးေနမိလို႔ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာပါးျပင္ေတြေပၚ မ်က္ရည္နဲ႔ ေခၽြးစက္ေတြ စီးက်ေနၾကတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က သူသာ ဂၽြန္႔ေနရာမွာ ဆုိရင္

ကၽြန္မကုိ ဒီလုိ အျပစ္ေပး နာက်င္ေစတာမ်ဳိးထက္ သတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။

                   ဒါေပမဲ့ ဂၽြန္႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကုိ လုိက္နာျပီး သူ ေဆးမင္ေၾကာင္ ဆက္ထုိးေနပါတယ္။

                                                                         ###

                

                   ေဆးမင္ေၾကာင္ အထုိးခံရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ ေ၀ဒနာက တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ၾကာေပမဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ အၾကာၾကီးပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္က ကၽြန္မရဲ့ ညာဘက္လက္ေကာက္၀တ္ေပၚ သေကၤတတစ္ခု ေရးထုိးေနတယ္။

                  အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အိမ္တံခါး တဒုန္းဒုန္း ထုသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။

                  

                  က်ယ္ေလာင္စူးရွတဲ့ ဂီတသံေၾကာင့္ အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးလာျပီး ကၽြန္မရဲ့ အိမ္တံခါး ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ ေလာ့ခ္ခ်ထားတာကုိ ေတြ႔သြားတဲ့ မီယာ့ရဲ့ တံခါးေခါက္သံပါ။ အျမဲလိုလို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတတ္တဲ့ ကၽြန္မ ေယာက္်ား အခန္းထဲမွာ ရွိေနတာ သိသြားေတာ့ မီယာ စုိးရိမ္ပူပန္သြားပါတယ္။ မီယာ ရမ္းသမ္း ေခါက္လိုက္တဲ့ တံခါးေခါက္သံက ကၽြန္မကုိ ကယ္တင္ လိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မ ကုိယ္ခႏၶာ

ေအာက္ပုိင္းမွာ ဂ်င္းန္ေဘာင္းဘီ ရွိေနပါေသးတယ္။ မီယာသာ ၾကား၀င္ မဖ်န္ေျဖခဲ့ရင္ သူတုိ႔ ကၽြန္မ ဂ်င္းန္ပင္ကုိ ဆြဲခၽြတ္ျပီး ေျခေထာက္ေတြကုိ ေဆးမင္ေၾကာင္ ဆက္ထုိးၾကဦးမွာပါ။

                  ဘယ္ေနရာေတြ ဆက္ထုိးမလဲ ဆုိတာေတာ့ ဘုရားသခင္ပဲ သိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

                  ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ ဂၽြန္ဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းေရး ကိရိယာေတြကုိ ကမန္းကတန္း လက္စသတ္ သိမ္းဆည္း၊ တံခါး ဆြဲဖြင့္ ၊ မီယာနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ရွိေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးကုိ တြန္းတုိက္ တုိးျဖတ္သြားပါတယ္။

                  ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မီယာက ဂၽြန္႔အေနနဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုခု ေပးဖုိ႔ ေနာက္ကေန လိုက္ေအာ္ေခၚ ပါတယ္။ ဂၽြန္က ႏႈတ္ဆိတ္ရပ္တန္႔၊ ကၽြန္မဆီ လက္ညွဳိးထုိးျပီး

                 " မင္းတုိ႔ အားလုံး ငါ့ သက္ေသ ျဖစ္ၾကရမွာပဲ ။ ဒီ မိန္းမကုိ ဒီ ေနရာမွာပဲ အခု ငါ ကြာရွင္းပစ္မယ္ " လို႔ ေျပာပါတယ္။

                 သမီးေလးကေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ေရာင္ကုိင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေသြးထြက္သံယုိ တုန္လႈပ္ေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။

မွားယြင္းလြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း အစ

                    ကၽြန္မနဲ႔ ဂၽြန္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးက အစပုိင္းကတည္းက ရွင္းျပရ ခက္ခဲေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ေထြးပါတယ္။ သူက ကၽြန္မနဲ႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္းရဲ့ အစ္ကိုပါ။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းေလာင္းက ဆုိင္ကယ္ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂၽြန္႔ မိသားစုက ကၽြန္မကုိ အရမ္းသေဘာက်ေနေတာ့ ကၽြန္မ တျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ျပီး တျခားမိသားစု၀င္ ျဖစ္သြားမွာ မလိုလားၾကပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂၽြန္႔ကုိပဲ လက္ထပ္လိုက္ဖုိ႔ ကၽြန္မကုိ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မက အသက္ ၂၀ ေလာက္၊ ဘ၀အေတြ႔အၾကဳံကလည္း ႏုနယ္ျပီး သူတုိ႔ စိတ္ညစ္ စိတ္ထိခုိက္ေစမယ့္ ဆင္ေျခဆုိလို႔ ဘာ တစ္ခုမွ မေတြးမျမင္ မိေသးပါဘူး။

                    အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၄ မွာ ဂၽြန္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။

                    လက္ထပ္ျပီး ပထမ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မကုိ သူ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ သူ႔ အလုပ္ႏုတ္ထြက္စာ ကူရုိက္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္မကုိ ဆက္သြယ္လာျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဂၽြန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ မနာလို ၀န္တုိတတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း မူပုိင္ လုပ္ထားခ်င္တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္မ နားလည္ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။

                    သူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္တန္းရဲ့ ေအာက္မွာပဲ လက္ခံေတြ႔ခဲ့တာပါ။ အဲဒါကုိ ဂၽြန္က ဘယ္လုိ ရွာေတြ႔သြားမွန္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ ေနာက္ကေန ခုန္အုပ္၊ မညွာမတာ ရုိက္ႏွက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း ဆုိင္ကယ္စီး ဦးထုပ္နဲ႔ ရုိက္ပါတယ္။

                   အညဳိအမည္း စြဲေနတဲ့ ဖူးေရာင္ဒဏ္ရာေတြကုိ ဖုံးကြယ္ျပီး ကၽြန္မ အေမ့အိမ္ ျပန္ေျပးခဲ့ပါတယ္။

                     အဲဒီ ေနာက္ပုိင္း ပုိျပီး ဆုိး၀ါးရုိင္းစုိင္းတဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိေတြ သူ လုပ္လာပါတယ္။ ကၽြန္မအေပၚ သံသယ မ်ားသေလာက္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ပုိ ယုံၾကည္လာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၂ ႏွစ္အတြင္း သမီးေလးကုိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔

ပုိက္ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ေတာင္ သူ မေပးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဂၽြန္က တယ္လီဖုန္းရုံး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပုိက္ဆံေတြ ဘယ္လို သုံးျဖဳန္းပစ္သလဲလုိ႔ ေမးတုိင္း ကၽြန္မကုိ သူ ၾကိမ္းေမာင္း ရုိက္ႏွက္တတ္ပါတယ္။

                    ကၽြန္မလား၊ ကၽြန္မက အခ်ိန္ပုိင္း ပုဂဳိလ္ေရးလက္ေထာက္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။

                    ကၽြန္မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြကုိ ဆုိရင္ ဂၽြန္ သေဘာမက်တတ္ဘူး။ သူက သည္းမခံနုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိး၀ါးတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြ သုံးျပီး ကၽြန္မ အလုပ္ရွင္ေတြနဲ႔ ညအိပ္တယ္လုိ႔ စြပ္စြဲေလ့ ရွိပါတယ္။ ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားၾကတဲ့ အခါတုိင္း.....

                   " အင္းေပါ့ေလ။ မင္း ေကာင္ေတြက မင္းကုိ အရမ္းခုိက္ေနၾကတာကုိး ။ မင္း အဲဒီလို လုပ္လုိ႔ ရတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား "

                   ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေစာ္ကား ေျပာဆုိတတ္ပါတယ္။

                   သူ႔ကုိ ကြာရွင္းျပတ္စဲပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ သုံးၾကိမ္တိတိ ၾကဳိးစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို စီစဥ္တုိင္း သူ စကားခ်ဳိခ်ဳိသာသာနဲ႔ ေတာင္းပန္ျပီး ကၽြန္မကုိ အရင္ထက္ ပုိျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံပါ့မယ္လုိ႔ ကတိ အျမဲေပးပါတယ္။ သမီးေလး ပုံမွန္ မိသားစု ဘ၀ကုိပဲ ရေစခ်င္လုိ႔ သူနဲ႔ ကြာရွင္းဖုိ႔ လုပ္ျဖစ္တဲ့ အၾကိမ္တုိင္း ကၽြန္မ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတယ္။

                   ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကုိ အက္ဆစ္နဲ႔ ပက္ဖုိ႔ သူ ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆုံး အေျခအေန ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဇူလုိင္လက စျပီး ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း မီယာ့ဆီ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အနိဌာရုံရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ

                   မွန္ထဲမွာ ကၽြန္မ ကုိယ္ခႏၶာကုိ ပထမဆုံး အၾကိမ္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အရမ္း အရုပ္ဆိုိး  အက်ည္းတန္ေနတယ္လို႔ ခံစားရျပီး ေသခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမိပါတယ္။ 

                   ေဆးမင္ေၾကာင္ ရုပ္ေတြဆီကေန ေသြးေတြ ယုိစိမ့္ ထြက္ေနတုန္းပါပဲ။ ရင္သားေတြဆီမွာ လက္ တစ္ဖ၀ါးစာ အရြယ္ေလာက္ ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးေတြ ပတ္ပတ္လည္က နက္ျပာေရာင္ ၾတိဂံပုံေတြ၊ ၀မ္းဗုိက္သားေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ အေသာ့ေရး၊ ျမားအနက္တစ္ခုနဲ႔ ေပါင္ျခံဆီ ညႊန္ျပထားတဲ့ " One Way " ဆုိတဲ့ စကားလုံး။ ျပီးေတာ့ လက္ေမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ေလွ်ာက္လုပ္ထားသလို ေရးျခစ္ထားတဲ့ ၾကယ္ပုံၾကမ္းေတြ။

                   အရုပ္ေတြကုိ ျပန္ဖ်က္ပစ္မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဒီလို ကုိယ္ခႏၶာမ်ဳိးနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္သူမွ သေဘာက်ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိျပီး မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာမိတယ္။ 

                  ေနာက္ပုိင္းလေတြက အခက္ခဲ အၾကမ္းတမ္းဆုံး ကာလေတြပါပဲ။

                  တရားရုံးကုိ အေျပးအလႊားသြားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကိစၥ စာရင္းရွင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ အလုပ္ကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ဆင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သတ္ေသပစ္ဖုိ႔ အထိေတာင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ သမီးေလးကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ကိုေတာ့ ဂၽြန္႔ကုိပဲ ေပးလိုက္ရတယ္။ တရားရုံးမွာ သမီးေလးအတြက္ စကားယွဥ္ျပဳိင္ စစ္ထုိးဖုိ႔ ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္ မလုံေလာက္လို႔ပါ။ အလုပ္ရွင္ကလည္း ကၽြန္မ ဘာေတြ ဘယ္လို စခန္းဆက္သြားေနတယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနေရး ထုိင္ေရးကိစၥေတြ စီစဥ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ခြင့္ရက္ အမ်ားၾကီး ယူလို႔ဆုိျပီး အလုပ္ထုတ္ ခံလိုက္ရတယ္ေလ။

                  အဲဒီေနာက္ စားသုံးသူ ၀န္ေဆာင္မႈ တာ၀န္ခံ လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ အလုပ္တစ္ခု ကမ္းလွမ္းခံရပါေသးတယ္။ ရုံး ယူနီေဖာင္းက ရွပ္လက္တုိ ျဖစ္ေနလို႔ အဲဒီ အလုပ္ကို ကၽြန္မ ျငင္းဆန္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ လက္ေကာက္၀တ္မွာ ေဆးမင္ေၾကာင္ အရုပ္ေတြ

ရွိတယ္ေလ။ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္တဲ့ အမာရြတ္ေတြက ကၽြန္မရဲ့ လူမႈဘ၀ဟန္ပန္ကိုပါ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ဖိအားေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနပူေလပူထဲမွာေတာင္ အက်ီၤလက္ရွည္ ၀တ္ထားရျပီး အေျပးေလ့က်င့္တာနဲ႔ ေရကူးတာကုိလည္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္။ လူေတြရဲ့ အၾကည့္ဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္မမွာ သတၱိ မရွိပါဘူးရွင္။

                  ကာယိေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္မႈအတြက္ ဂၽြန္႔ကုိ တရားရုံးက ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္နဲ႔ ၾကိမ္ဒဏ္ ၆ ခ်က္ ျပစ္ဒဏ္ မခ်မွတ္ခင္ ရက္ပုိင္းအလိုမွာ သူနဲ႔ အလုပ္သေဘာ ေျပာဆုိဆက္ဆံရပါေသးတယ္။ ဂၽြန္က သူ႔ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့...

                 " ကုိယ္ေပးတဲ့ ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ကုိ ယူပါ။ ကုိယ္တုိ႔ ကိစၥ တရားရုံးအျပင္မွာ စာရင္းရွင္းရေအာင္။ အဲဒါမွ ပုံမွန္ဘ၀ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ကိုယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ျပန္သြားႏုိင္မယ္ေလ "

                 လို႔ မထီတရီ ေျပာေသးတယ္။

                 ဂၽြန္..... သူ ဘယ္ေလာက္ ႏွလုံးသားကင္းမဲ့တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္သတိေပးျပီး အားတင္းျငင္းဆန္လိုက္ပါတယ္။ သူက ဆုိး၀ါးျပင္းထန္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးေနတာ ျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ အထုိးမရပ္ခဲ့တဲ့ လူေလ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ျပန္ၾကားရတာကေတာ့ ကၽြန္မကုိ အရမ္းခ်စ္လို႔၊ ကၽြန္မကုိ အျပင္သြားခြင့္ မျပဳခ်င္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ခဲ့ရတာပါလို႕ ဂၽြန္က ေျပာတယ္တဲ့။

                 ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ဂ်ိမ္းစ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္တုိင္ပင္ေနၾကတာကုိ ခုိး နားေထာင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ သမီး ေျပာတာကေတာ့ ဂၽြန္က ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကုိေတာင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထုိးခ်င္ေနခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါကုိေတာ့ သူတုိ႔ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ၊ အဲဒီ စကား အမွန္ပဲလား ၊ ကၽြန္မကိုပဲ ကာကြယ္ေပးတာလား မသိဘူးေပါ့ေလ၊ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ထုိးတဲ့ ေဆးမင္ေၾကာင္က အလြယ္တကူ ျပန္ဖ်က္ပစ္လို႔ ရနုိင္တယ္လို႔ ဂ်ိမ္းစ္က ေျပာခဲ့လုိ႔တဲ့။

                 ဂ်ိမ္းစ္လား၊ သူကေတာ့ အခုထိ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ေနတုန္းပါပဲ။

                 သူ႔ကုိ ရဲက အလိုရွိေနပါတယ္။

ေမွ််ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္

                 ေဆးမင္ေၾကာင္ရုပ္ေတြ ျပန္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ကၽြန္မ ေဆးရုံတစ္ရုံကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ျပန္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ၈ ဆက္ရွင္ကေန ၁၀ ဆက္ရွင္အထိ လိုအပ္တယ္၊ တစ္ဆက္ရွင္ကုိ ေဒၚလာ ၁၇၀၀ ကုန္က်မယ္လို႔ သူတုိ႔က တြက္ျပတယ္။ အဲဒီ ေငြေၾကးပမာဏကုိ ကၽြန္မ လုံး၀ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

                 ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အလွအပေရးရာ ပညာရွင္ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ေလဆာေရာင္ျခည္ ကုသမႈလုပ္ဖုိ႔ စပြန္ဆာေပးခ်င္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာလာတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္ရျပီး ဧျပီလမွာ ေလဆာကုသမႈ စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံ ကုသေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ေဆးမင္ေၾကာင္ အထုိးခံရတဲ့ ေ၀ဒနာထက္ အဆ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပုိ ဆုိး၀ါးတာက်င္ပါတယ္။

                 ေလဆာေရာင္ျခည္နဲ႔ အရုပ္ဖ်က္ေပးမယ့္ ဆက္ရွင္တစ္ခု မ၀င္ခင္ နာရီ၀က္ေလာက္ကတည္းက လက္ေမာင္းေတြေပၚ ထုံေဆးခရင္မ္ ဘူးတစ္၀က္စာေလာက္ လိမ္းရတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာတာကေတာ့ နာတာပါပဲ။ ေလဆာေရာင္ျခည္ေတြက ေဆးမင္ေၾကာင္ရုပ္ေတြေပၚ ထပ္တလဲလဲ ထြင္းေဖာက္ျဖတ္ျပီး နက္ရႈိင္းတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကေန ေသြးေတြ ယုိစိမ့္ထြက္လာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ လက္ေမာင္းေတြ ထုံက်င္ေနျပီး  ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္အထိ ေရာင္ကုိင္းေနပါတယ္။

                 အဲဒီလို မိနစ္ ၂၀ ၾကာ ဆက္ရွင္ေတြကုိ သီတင္း ၄ ပတ္မွာ တစ္ၾကိမ္ ၀င္ရပါတယ္။

                 ေဆးကုသမႈ တစ္ၾကိမ္ မ၀င္ခင္ ညတုိင္းမွာ " မနက္ျဖန္ အရုပ္ေတြ ဖ်က္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ရဲ့လား ေမေမ " လို႔ သမီးေလးက အျမျေမးေလ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္း မရွိတဲ့ အတြက္ သတၱိ ရွိရမွာပဲလုိ႔ သူ႔ကုိ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

                ရင္သားေတြနဲ ၀မ္းေုိက္ေပၚက ေဆးမင္ေၾကာင္ရုပ္ေတြကုိ ျပန္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ အဆင္သင့္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ အေရျပား အရမ္းႏူးညံ့ျပီး သတိထား ကုိင္တြယ္ရမယ့္ အဲဒီေနရာေတြဆီ ေလဆာေရာင္ျခည္နဲ႔ ထုိးဖ်က္တဲ့ ဒဏ္ကုိ ကၽြန္မ ခံႏုိင္ရည္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဘ၀အသစ္ စတင္ျခင္း

                သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်ိတ္အဆက္နဲ႔ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း တင္မ္နဲ႔ ဆုံေတြ႔မိၾကေတာ့ သူ ကၽြန္မကုိ စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ရုပ္ေတြကုိ သူ ျမင္ေတြ႔သြားမယ့္ အခ်ိန္ကုိ မေတြးရဲလို႔ သူ႔ကုိ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ပစ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကဳိးစားခဲ့ပါေသးတယ္။

                တင္မ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ တျခား ဘယ္ေယာက်္ားေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မထက္ ပုိ သင့္ေတာ္ ျပည့္စုံတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ရႏုိင္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တင္မ္က တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈေတြ ေပးရင္း ကၽြန္မကုိ ခ်စ္ေရးဆက္ဆုိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဧျပီလမွာ ကၽြန္မတုိ႔ လက္ထပ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့ ရွင္။

                ဘ၀ရဲ့ အေရးကိစၥေတြနဲ႔ အရာရာဟာ အဆုံးသတ္မွာ ပုိ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အလွအပေရးရာ ပညာရွင္ ေဒါက္တာက ကၽြန္မ ပုဂဳိလ္ေရးလက္ေထာက္ အလုပ္ရဖုိ႔ ကူညီေပးခဲ့တယ္။ အခုဆုိ ကၽြန္မရဲ့ ခင္ပြန္းသစ္နဲ႔အတူ ဘ၀ကုိ အရင္တုန္းကထက္ ပုိေပ်ာ္ရႊင္ခံစားေနရပါတယ္။ တင္မ္ကေတာ့ ဘ၀ဟာ ေရွ႔ဆက္သြားေနရမယ္လို႔ ကၽြန္မကို အျမဲ သတိေပးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ျပသနာေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ဘာသာေရးဘက္ကုိ သူ႔ အကူအညီနဲ႔ ေျခဦးလွည့္လာ ခဲ့ပါတယ္။

                                                                        ###

              အမ်ဳိးသမီးေတြ အေနနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေတြ လုပ္ဖုိ႔နဲ႔ အကူအညီ ရွာေဖြေတာင္းခံဖုိ႔ မေၾကာက္သင့္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ   ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘ၀ေဟာင္းမွာ က်ဳိးေၾကမြခဲ့ရတဲ့ အပုိင္းအစေတြကုိ တစ္စစီ အဖတ္ဆယ္ ျပန္ေကာက္ျပီး ဘ၀အသစ္ ျပန္စမယ့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားရွိဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

             ရွက္ရြ႔ံနာက်င္စရာ ေဆးမင္ေၾကာင္ရုပ္ေတြ အားလုံး ကိုယ္ခႏၶာ အေရျပားေပၚက ဖယ္ရွားျပီးသြားျပီ ဆုိရင္ေတာင္ စိတ္ထဲက ေ၀ဒနာနဲ႔ နာက်င္မႈေတြ ဆက္ ရွိေနဦးမယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိ ရင္သားေတြေပၚ ေဆးမင္ေၾကာင္ အပ္ တဒီးဒီး ထုိးေနပုံေတြနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အပ္ထုိးခ်က္ေတြအထိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္။

               အခု ကၽြန္မရဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြကုိ ၆၀ ရာႏႈန္းေလာက္ ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ေနပါျပီ။ တရားရုံး ကိစၥေတြ အားလုံး ျပီးျပတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ၊ ဂၽြန္နဲ႔ ကၽြန္မ ဇာတ္လမ္း လုံး၀ ျပီးျပတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္မ လူေရာ စိတ္ပါ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္လာတဲ့ ေန႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။

                                                                                                                                            #  မ ေ သ ာ ၾက ာ

 ( ဘ ာ သ ာ ျပ န္ သူ = ေ အ ာ င္ ရ င္ ျငိ မ္ း )

 Ref: My Husband Had Me Tattooed By ForceBy OTELLI EDWARDS , MELISS & PATRICK SIN , Her World Magazine, 2007