အားလံုးအတိုအစေတြပဲ ။ ငါ့အခန္းထဲ ငါးမန္းတစ္ေကာင္နဲ႔ စည္သြပ္ဗူးနဲ႔ ေအာ္မၾကားေခၚမၾကား Emergency နဲ႔

ဦးေႏွာက္ထဲ ျမဴေတြသိပ္ဆိုင္းလြန္းတဲ့ ႏွစ္ေတြဘယ္သူက ထိုးေခ်ေၾကမြ
ေၾကမြသြားတဲ့ သတင္းစာေပၚမွာ မနက္ျဖန္မ်ားစြာ အစီအရီ
ရီလိုက္ေတာ့မွ အနာသက္သာသြားတယ္ထင္ရတဲ့ တမင့္ေမ့ပစ္ အခ်စ္ က ၾကြပ္ဆတ္
ဆတ္ခနဲ လွည့္အထြက္မွာ ၀ဲသြားတဲ့ ဆံပင္ေတြ နဲ႔ ဇာတာမေကာင္းျခင္းဆန္းစစ္ခ်က္မ်ား
ေတြ႕ရွိမႈမွာ ကိုလံဘတ္စ္၊ အက္ဒီဆင္ virus အသစ္အဆန္းမ်ားနဲ႔ နာက်င္ေနႏႈတ္ခမ္းမ်ား
တဆတ္ဆတ္တုန္ရီ ေသြးခဲေနတဲ့ေဆာင္းရာသီ အၾကြင္းအက်န္မ်ားေအာက္
မေ၀းရေတာ့ဘူးထင္တဲ့ပန္းပြင့္ေလး ဟာ အက္ေၾကာင္းမွာ ထပြင့္သြား
*သြားရင္ မတားဖူးေနာ္* ဆိုတဲ့ စာသား(text) ဟာ ၃ ၾကိမ္ေျမာက္ခုန္ဆင္းလာျခင္း
ေအာက္ကေျမျပင္ဟာေရာဂါပိုးမႊားမ်ားနဲ႔ ေလထီးဟာ မပြင့္ေတာ့ဘူး။
အမွန္တရားဟာ ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ဆီလီကြန္အနည္းငယ္သြတ္သြင္းထားမႈဆီကေန
စိန္ပန္းျပာျပာေတြ က်ဆင္းလာတဲ့ ထိုင္ခံုအိုေပၚအထိ ဘုရားေက်ာင္းကေခါင္းေလာင္းသံေတြ
ခ်ိဳပါေစ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားရဲ႕ ပထမဦးဆံုး အနမ္းဟာ ပိုးစိုးပက္စက္က်ကြဲ
တဆစ္ဆစ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ အေ၀းေရာက္သူတို႔နဲ႔ျပန္လည္ျပည့္ႏွက္ ေကာက္ရိုးမွ်င္မ်ား
အေရျပားေအာက္မွာ မီးေလာင္ေနတဲ့ အာရံုခံစားမႈ နာမ္စြန္းမ်ား  စနစ္တက်မွားယြင္း
အမွားမွားအယြင္းယြင္းနဲ႔လူသားျဖစ္တည္မႈကို အံၾကိတ္ၿပီး အသာထိုးသြင္းလိုက္မိတဲ့
ေက်ာအေနာက္ကဓါးမ်ား စိန္ေတြလိုအေရာင္တလက္လက္ မ်က္လံုးေတြ အာသာငမ္းမရ
စြဲလမ္းစိတ္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္လွ်က္နဲ႔ေသသြားတဲ့လူေတြဆီ ေျပးထြက္သြားတဲ့ေမးခြန္းမ်ား
ေျဖတိုင္းမေျပ အေဆြးမ်ားသက္သက္ စာသားမ်ား ပလူပ်ံ၀ဲတက္ ေလတံခြန္လို
ႀကိဳးမ်ားျပတ္ေတာက္သြားၿပီ ေ၀းၾကမွာ သီခ်င္းေတြ ဆိုၿပီး ငိုေနရတာ သိလား
သိမႈနယ္ပယ္ထဲမွာ ကေလးသာသာရယ္ စကားသံတိတ္ဆိတ္ၿပီး အေ၀းကိုေငးၾကည့္
အပူလိႈင္းမ်ားတစ္ရာသီၿပီး တစ္ရာသီျဖတ္သြား တစ္၀က္တိတိဆူပြက္ေနတဲ့ ေရကန္မွာ
ရွင္သန္မႈအတုနဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ ငါးေလးမ်ားကူးခတ္ အဆီအေငၚမတည့္မ်က္လံုးမ်ား ပူစီေပါင္းေတြလို
ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚေ၀့တက္လာတဲ့ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား အာရံုသိမ်ား
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚကခိုေတြ ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္တစ္ေယာက္တည္း ေသဆံုးမႈသတင္း
ငါတစ္ေယာက္တည္းၾကားရၿပီး ငါတစ္ေယာက္တည္းနားလည္ေနတဲ့ ဘာသာစကား
စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာျခင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကတယ္ ဆန္႔က်င္ဖက္ေလးေတြ
၀င္ရိုးစြန္းတစ္ဖက္ဆီကေန ကိုယ္ပိုင္အယူ၀ါဒေလးေတြကို စမ္းေခ်ာင္းထဲ ေျခြခ်ရင္းရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားအေရာင္ေဖ်ာ့တယ္ မထင္မရွား ။

ရင္ခြင္ရွိန္း