အနာအဖ်ားညမ်ားထဲ တစ္ကိုယ္ရည္ ေသြးပ်က္

   - ၁ -

                    ရွင္ကြဲဆိုတာ ေသကြဲရဲ႕အနက္အဓိပၸာယ္ကို နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ မြမ္းမံထားတဲ့စကားလံုးပဲ။
                    အေမွာင္ညေတြနဲ႔ကိုယ္ပဲ အခြံသက္သက္ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။

                                                                   - ၂ -

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေစာၿပီး လူတစ္ေယာက္ဆီ
ေရာက္ရွိလာတဲ့အခါ . . .။သူငယ္ခ်င္းေရ...ေနာင္ရဲေရ...ငါ့နည္းငါ့ဟန္နဲ႔ငါ ရူးရူးသြပ္သြပ္ယံုၾကည္တဲ့
ခ်စ္ျခင္းသစၥာနဲ႔ ငါ့ကဗ်ာေတြေၾကာင့္သာ ငါ ယိုင္လဲမသြားခဲ့တာေပါ့။အခ်စ္က အသည္းကြဲသီခ်င္းကို
သီဆိုခိုင္းဖို႔ ငါ့ဆီေရာက္လာခဲ့။ေစာင္၊အက်ၤီအ၀တ္အစားအသစ္ေတြနဲ႔သြားတိုက္ေဆး၊သြားတိုက္
တံေတြ ကိုယ့္အတြက္ မလိုအပ္ပါဘူးကေလး။ကိုယ္ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတာက မင္းပဲ။အရိုးထဲထိ
စိုက္၀င္သြားေအာင္ ေအးစက္တုန္ယင္ေနတဲ့ေဆာင္းညေတြမွာ ေစာင္တစ္ထည္ကို အငမ္းမရ တမ္းတ
မိသလိုမ်ဳိး၊လူၾကားသူၾကား သြားလာတဲ့အခါ သစ္လြင္လတ္ဆတ္တဲ့အ၀တ္အစားေတြ လိုအပ္သလိုမ်ဳိး၊
ေနာက္ဆံုး...ကိုယ္ ေန႔စဥ္သံုးေနရတဲ့အေသးအဖြဲပစၥည္းေလးေတြကို ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ဖို႔ လိုအပ္သလို
မ်ဳိးေပါ့။မင္းကို ကိုယ္ အဲဒီလို လိုအပ္ခဲ့တာပါကေလးရာ။မင္း သိၿပီးသားအဲဒီစကားကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ
ေျပာေနမိတာကိုက ကိုယ့္ရူးသြပ္မႈရဲ႕လကၡဏာတစ္ရပ္ပါပဲ။
                 ကိုယ့္ကို ရုပ္၀တၳဳ၊ေငြေၾကးနဲ႔အစားအေသာက္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မေပးပါနဲ႔။ယေသာ္ဓရာနံ႔သင္းတဲ့
မင္းရဲ႕ရင္ညြန္႔ဖူးဖူးေပၚမွာ ကိုယ့္ကို ခဏေလးပဲ သိပ္ပါ။မင္းရဲ႕စလင္းဘက္(ဂ္)ထဲ ကိုယ့္ကို ေခြေခါက္ထိုးထည့္ၿပီး
မင္းသြားေလရာ ေခၚေဆာင္ပါ။သူငယ္ခ်င္းမိုဃ္းဇက္ေသာ္ေရ....တစ္ဆိုင္လံုးမွာမွ ငါတို႔စားပြဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းတည္းပဲ
ေနရိုင္းဟာ အလွ်ံညီးညီး စြဲေလာင္ေနတယ္။ငါတို႔စားပြဲ၀ိုင္းမွာမွ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေနမိုက္က
ရမ္းရမ္းကားကား တိုက္ခိုက္တယ္။မိုက္ခနဲ မူးေ၀...နားထင္ေတြရဲ႕အတြင္းဘက္နံရံကေန အပ္အေခ်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ
တစြပ္စြပ္ ထိုးစိုက္ေနတာ ငါ ခံရတယ္။
                  ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔။ရွည္လ်ားေထြျပားလြန္းတဲ့ ေလာကေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ
မရင့္က်က္ေသးသူကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခုတ္လွဲမထားခဲ့ပါနဲ႔ကေလးရယ္။စိုးရိမ္ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္း
လန္႔လန္႔ဖ်ားတတ္တဲ့ကိုယ့္ကို မာသာထရီဆာတံဆိပ္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္အားေပးဖို႔ မင္း ဘာေၾကာင့္
ႏွေျမာတြန္႔ဆုတ္ေနရတာလဲကေလးရဲ႕....။
                  ေနာင္ရဲေရ....သူငယ္ခ်င္းေရ....ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို ကိုယ္ခ်င္းမစာပါနဲ႔ကြာ။ေသြးထြက္လြန္ဆက္ထံုးေတြနဲ႔
ငါ့ညေတြ အက္အက္လာ....။

                                                            
                                                                             - ၃ -


                            နားလည္ရခက္တယ္ဆိုတာ ဘ၀တစ္ခုလံုး တစ္စစီၿပိဳကြဲေစတာပါပဲ။သူငယ္ခ်င္းေနာင္ရဲ ... ဒါဟာ ရန္ကုန္။
ငါတို႔ဘ၀အေျခအေနေတြနဲ႔ ေသြးေ၀းလြန္းတဲ့မဟာရန္ကုန္ေပါ့။ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရိုးသားတမ္းမက္စြာ
နစ္၀င္တြယ္ကပ္ေနပါေစ၊အဲဒီရိုးသားမႈမွာ ငါတို႔ေတြ ေအာင္ပြဲခံရဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ဘ၀မွာ ကိုယ္ လူပီသခဲ့ပါတယ္ကေလး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အိမ္ေစာင့္ေခြးတစ္ေကာင္လို သေဘာထားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာကိုေတာင္ ရြံ႕ရွာစက္ဆုပ္စြာ အျငင္းပယ္ခံခဲ့
ရတာအတြက္ေရာ၊ေနာက္ၿပီး ဖရိုဖရဲဆန္လြန္းတဲ့ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိ ကိုယ့္အထီးက်န္သိမ္ငယ္မႈေတြဆီ မညည္းမညဴ မင္း
အေရာက္လာခဲ့ေပးတဲ့အတြက္ေရာ ကိုယ္ ဘာကိုမွ ျငင္းပယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ပါဘူး။
                    တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဖ်ပ္ခနဲ ပြင့္လာလိမ့္ႏိုးႏိုးေပါ့။ဖန္တစ္ရာေတေနတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ ရင္ထဲမွာ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ပန္းကေလးပါပဲ။ရုတ္တရက္ ယႏၱရားအေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔ကားထြက္လာ။ကြၽန္ေတာ့္ရင္နံရံေတြကို
ရိုက္ခ်ဳိးထိုးခြဲ။ကြၽန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ေတာင္ ထိစမ္းလို႔မမိႏိုင္တဲ့အရပ္ဆီ ေျပးထြက္ပ်ံသန္းသြားခဲ့တယ္။
                     ရင္ကြဲနာဆိုတာ အဲဒါလား။ကိုယ့္အသက္ကို ႏႈတ္ယူမယ့္ဓားဦးလွည့္ရာ ရင္ဖြင့္ၿပီး အေျပးလာခဲ့တာမ်ဳိးေလ။
အေျပာင္အျပက္စကားေလးတစ္ခြန္းမွာေတာင္ ရင္လံုးကြၽတ္ေအာင္ နင့္နင့္နဲနဲ စူးရွခဲ့ရသူပါကေလးရဲ႕....။
                     ကိုယ့္ကို ေခါင္းေမာ့ေအာင္ အသက္သြင္းၿပီး လည္ၿမိဳကို တစ္ခ်က္တည္းပိုင္းခ်လိုက္ပါေတာ့ကြာ။ကိုယ့္ေၾကကြဲမႈေတြ
အိုင္ထြန္းၿပီး ကိုယ့္ေသြးအိုင္ထဲကိုယ္ ေပါေလာေမ်ာပုပ္ပြေနရေတာ့မယ္။စိမ္းကားျပတ္သားမႈဆိုတာ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ထက္ရွေနမယ္
ရယ္လို႔ ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးတာ၀န္ခံပါရေစ။

                                                                - ၄ -

                   ကိုယ္တို႔ မကာရရာသီဖြားေတြက ဒီအတိုင္းပဲလား။စိတ္ထိခိုက္လြယ္တယ္။အစြဲအလန္းႀကီးတယ္။အႏုပညာကို အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး
တန္ဖိုးထားမယ္။အက်အရံႈးမ်ားမယ္။တစ္ဘ၀လံုးစာ အခိုက္ဓာတ္ေတြ အစီးအနင္းခံရမယ္။ကိုယ္ဟာ မင္းမ်က္ေတာင္ေလးေတြရဲ႕ပရိသတ္တစ္
ေယာက္ပါ။မင္းမ်က္ႏွာမွာ ေရးသားထားတဲ့မင္းမ်က္၀န္းဘာသာစကားကို ကိုယ္ အၿမဲတမ္း ဖြင့္ဖတ္ခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ကိုယ္ဟာ မင္းပါးျပင္ေလး
ေတြေပၚက အနမ္းတစ္ပြင့္ပါ။ကိုယ့္ဘ၀ဟာ မင္းေျခမင္းလက္ပါ။ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မင္းစိတ္ရဲ႕အေစအပါးပဲ မဟုတ္လားကေလးရဲ႕...။

                                                               - ၅ -

      နားထဲမွာ ႏ်ဴကလိယဓာတ္ေပါင္းဖိုတစ္ေထာင္ ေပါက္ကြဲသံေတြ ထစ္ခ်ဳန္း။မ်က္လံုးကို အပူဆံုးသံခဲသံခြၽန္ေတြ အရွိန္ျပင္းျပင္း
ထိုးစိုက္ေမႊေႏွာက္ေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚကေန ျပတ္က်လြင့္စင္လုမတတ္....။အသိဥာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္တံုတရား
ႏွစ္ခုစလံုး ကန္းခဲ့တယ္။


                                                             - ၆ -

                                                      ကေလးေရ . . .
                                                      ကေလးေရ . . .
                                                      ကေလးေရ . . .

                                                           - ၇ -

                               တကယ္တမ္း လက္ၫိႈးထိုးၾကစတမ္းဆိုရင္ အျပစ္ရွိသူက ကိုယ္ရယ္ပါ။မင္းရင္ခြင္ေထာင္တံတိုင္းထဲမွာ တစ္သက္တစ္ကြၽန္း
က်ခံပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အခ်စ္မွာ ကိုယ္ ကံဇာတာနိမ့္ခဲ့တယ္။ခ်စ္ျခင္းမွာ ကိုယ္ဟာ ၾကယ္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း အေမွာင္က်ခဲ့တယ္။
                              တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပါကေလးရယ္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာ
ႏွစ္ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ေတြ႕ရာႀကံဳရာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြထဲ အထိအရွေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္၀န္းထဲ တစ္ေယာက္အား
ငယ္စိတ္ေတြ ပုန္းခိုရင္း၊အျပန္ညေတြဆီ ကိုက္ခဲေနတဲ့ေရာဂါပိုးမႊားေတြကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကုစားရင္း ခြဲခြာသြားမယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သတိေပးခဲ့တဲ့
မင္းရဲ႕စကားေတြကို ကိုယ္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေမ့ပစ္လိုက္မိတယ္။
                               အခုေတာ့...ေ၀းခဲ့ၾကရေပါ့။ဘယ္မလဲ...။သူငယ္ခ်င္းေနာင္ရဲေရ...မိုဃ္းဇက္ေသာ္ေရ....
ငါ့ရင္ကို အၾကည့္ေတြနဲ႔ ဓားေပါက္က်င့္ခဲ့တဲ့မ်က္၀န္းစူးစူးေလးေတြ ဘယ္မလဲ။သူ စိတ္ပါတိုင္း ငါ့ပုခံုးကို ေမွးမွီခဲ့ဖူးတဲ့
ေမွာ္ဆံႏြယ္ေတြ ဘယ္မလဲ။ငါကိုယ္တိုင္ မနာလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရွည္လ်ားေသးသြယ္လက္ေခ်ာင္းျဖဴႏုေလးေတြ ဘယ္မလဲ။

                                ကိုယ္ ေသြးလန္႔လိုက္တာ...။ကိုယ္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့လိုက္တာကေလးရယ္။

                               တကယ္တမ္းဆိုရင္ေတာ့ အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္ ေရာက္ရွိေနသင့္တဲ့ေနရာဟာ
အရက္ဆိုင္ပဲ။အကိုကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔အတူေပါ့။အရက္ေတြ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္မယ္။
ရီေ၀လာမယ္။ယိမ္းထိုးေမ်ာလြင့္လာမယ္။မင္းကို ေျပာခြင့္မသာတဲ့စကားေတြအတြက္ မင္းကိုရည္ညႊန္းၿပီး
အကိုေတြကို စကားေတြေျပာရမယ္။
                            ကြၽန္ေတာ္ ကေလးကို စြန္လႊတ္ရမယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ ရူးရူးသြပ္သြပ္ ခ်စ္မိသြားတာပါ။
ကြၽန္ေတာ့္အသိဥာဏ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြၽန္းမအုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ သူမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ေနရတဲ့ဒဏ္ကို
မခံႏိုင္လို႔ သူနဲ႔ေ၀းရာ ေျပးထြက္ေနခဲ့မိတယ္။
                            ကိုယ္ အရက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးကေလးရယ္။
ဘာေၾကာင့္မေသာက္ေတာ့တာလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကို မင္းသိၿပီးသားမို႔ ထူးေထြၿပီးေျပာမျပခ်င္ေတာ့ဘူး။

                                                          - ၈ -

                            ကိုယ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။လူေတြက ေၾကာက္စရာႀကီးပါကေလးရာ။
ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့မင္းကိုေတာင္ ကိုယ္ ေၾကာက္ေနခဲ့ရင္ကိုယ္ သိပ္ေၾကာက္ေနတဲ့လူေတြဆိုရင္ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္
ေၾကာက္ေနလိမ့္မလဲ။ကိုယ့္ကဗ်ာစာသားေတြကို မင္းစကားလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကို ေျပာပါ။အခု မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ
အပ်င္းေျပဖို႔ မင္း ေျပာျပေနတဲ့ပံုျပင္ဟာ ကိုယ္ ျဖစ္ပါရေစ။ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ဆြဲႏႈတ္ဖို႔ ေနာက္ဒဏ္ရာတစ္ခုနဲ႔သပ္လွ်ိဳထားရတယ္။
အဲဒါအမွန္တရားျဖစ္ေနရင္လည္း ကိုယ့္အတြက္ နာက်င္စရာဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို
အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ျငင္းဆန္မိမွာပဲ။ကိုယ့္ကဗ်ာကို မင္း ဖတ္ပါ။တနင့္တပိုး ဖတ္ပါ။ေသလုေမ်ာပါး ဖတ္ပါ။
ဘ၀ဆက္တိုင္း ကိုယ္နဲ႔ျပန္မဆံုခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိစိညက္ညက္ေၾကေအာင္ ဖတ္ပါ။
မင္းဟာ လူသားစင္စစ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့လိုက္နဲ႔။ဘယ္ေလာက္ ရဲတင္းပြင့္လင္းေနပါေစ...၊
ရွက္စရာရွိရင္ ရွက္တတ္တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္က မခ်စ္တတ္ဘူးဆိုတာ ညာတာကြဲ႕...။

                                                                - ၉ -

                            ကမ ၻာ့အညံ့ဆံုးကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ နတ္ဘုရားမတစ္ပါးအျဖစ္ ယံုၾကည္သက္၀င္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူဟာ
ဘယ္လိုဂါထာမႏ ၱာန္ေတြကို ေရရြတ္လို႔မွ မဆံုစည္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။တြယ္တာမႈဟာ အသားစိုင္ထဲ တြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့အပ္ခ်ိတ္တစ္ေခ်ာင္း။
နာနာက်င္က်င္ ခိုင္ၿမဲတယ္။

                             အခ်စ္ဆိုတာ ငရဲပန္းတစ္ပြင့္ပါကေလးရယ္။              ။

                           ဒီညလည္း ကိုယ္ အိပ္လို႔မရဘူး။ေနာက္ညေတြလည္း ကိုယ္ အိပ္လို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
ရုတ္တရက္ ကိုယ္ ဖြာရိႈက္ေနတဲ့ေဆးလိပ္မီးပြားေတြက ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လံုးကို ခုန္အုပ္ေနၾကတယ္။ေခ်ာင္းေတြ
တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးတယ္။အဆက္မျပတ္ပဲ။
                         သူငယ္ခ်င္းေနာင္ရဲေရ....ငါ့ခႏၶာကိုယ္က ပန္းထြက္လာတဲ့ေသြးစေသြးနေတြဟာ ညထဲမွာ လွ်ံက်ေနတယ္။
သူကိုယ္တိုင္ ဖ်ားနာေနတဲ့ညဟာ ေသလူတစ္ေယာက္ကို မျငင္းဆန္ေသးတာဟာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျဖသိမ့္စရာတစ္ခုလား။

                      ကိုယ္ မေပ်ာ္ပါဘူးကေလးရယ္ . . .။             ။


                                                           - ၁၀ -

                    မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္းသလိုမ်ဳိး ကိုယ့္နာမည္ကို တိုးတိုးညင္းညင္းေလး ေခၚပါကေလး။
လူကိုယ္တိုင္ အေရာက္လာခြင့္မရွိေတာ့တဲ့အခါ မင္းအသံကို ၾကားခြင့္ရဖို႔ ကိုယ့္နားရြက္ေတြကို သင္တံုးဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ၿပီး မင္းဆီ
အေရာက္ပို႔လိုက္မယ္။
                    အေမွာင္ညေတြနဲ႔ကိုယ္ပဲ အခြံသက္သက္ က်န္ခဲ့ရတာပါကေလးရယ္။

                                                        - ၁၁ -

                                                 ကေလးေရ . . .
                                                 ကေလးေရ . . .
                                                 ကေလးေရ . . .
                                                 ..................................................
                                                 ..................................................
                                                 ..................................................


                                                                                                                                           ကိုသွ်ား
                                                                                                                           4th,5th Jan,2013 (A.D)