ပုဂၢလ ေ၀ဒနာမ်ား

၁။

            မုိးေရေတြထဲမွာ လြယ္အိတ္ကုိမလုံ႔တလုံႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲထည့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ေက်ာင္းကေနအိမ္ကုိျပန္ခဲ့ရတဲ့
ေန႔ရက္ေတြကုိ ကုိယ္ျပန္မရေတာ့ဘူး။ အခုရြာေနတဲ့ ကုိယ့္ေခါင္းေပၚမွာရႊဲရႊဲစုိေနတဲ့ မုိးေရေတြကကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက စုိရႊဲခဲ့တဲ့မုိးေရေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...ကုိယ့္အတြက္ရြာေပးလုိက္တဲ့ မ်က္ရည္မုိး...။

            ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕အဓိပၸါယ္ေနာက္လုိက္ရင္းေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက တကြဲတျပားစီျဖစ္သြားတယ္သံသရာ။ စာေမးပြဲေအာင္တဲ့ေ ပ်ာ္ရႊင္မႈ၊အလုပ္ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ပုိက္ဆံရလုိက္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊တရားမွ်တေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ မနာလုိေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ သူမ်ားဒုကၡေရာက္တာေပ်ာ္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ...။

            ေပ်ာ္ရႊင္မႈအဓိပၸါယ္ေတြၿပိဳကြဲကုန္တယ္။ကုိယ္  ဘယ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိေပ်ာ္ရႊင္မႈစစ္စစ္ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္/ယုံလုိက္/လက္ခံ လုိက္ရမလဲ။ ကုိယ့္ကုိေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးပါ။ အစစ္အမွန္ကုိေပးပါ။ သာယာမႈမေပးပါနဲ႔။

            မိုးမလုံတဲ့အိမ္မွာကုိယ္ ေနထုိင္ခဲ့ရတယ္။ မုိးေတြအရမ္းရြာေနၿပီ။ အခုလုိအခ်ိန္မုိးမလုံတဲ့ကုိယ့္အိမ္မွာထရံေပါက္က ပက္၀င္ လာတဲ့ ေရခုိးေရေငြ႕ေတြကုိ ရွဴ႐ႈိက္ရင္းအိပ္ရတာကအရသာ။ အိမ္ေရွ႕အဖီကေလးက မိုးသိပ္ပက္လုိ႔ အိမ္ဘုရားခန္းမွာ ကုိယ္တုိ႔စုေ၀းၿပီး အိပ္ခဲ့ရတာေပါ့သံသရာ။ ကုိယ္ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းကဆုိ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ။ကုိယ့္မွာ အပူအပင္မရွိဘူး။
ေရွ႕ေရးကုိ ကုိယ္မပူ။

            အခုလုံၿခံဳစိတ္ခ်တဲ့တုိက္ခန္းက ကုိယ့္ကုိ ဘာလုိ႔ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရတာလဲ။ ကုိယ့္မိသားစုကမိုးမလုံတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ဒီမွာ ေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေနရမွာလား။  ေျပာစမ္းပါ...ေျပာ..စမ္း..ပါ..သံသရာ။ကုိယ္..ကုိယ္လြတ္႐ုန္းထြက္ခဲ့တာလား??? ကုိယ္…မိသားစုကုိတကယ္ေထာက္ပံႏုိင္မွာလား??? တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္မိသားစု ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္က အေ၀းမွာေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ လုိ႔ေပါ့။ ကုိယ့္မိသားစုဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ မေနခဲ့ရဘူး။

            ကုိယ့္ကုိခ်ဳပ္ကုိင္ေနတာကုိယ့္အေတြးလား။ ကုိယ့္အခန္းလား။ ကုိယ့္အလုပ္လား။ ကုိယ္ စကၠဴေတြေၾကာင့္ မိသားစုကုိခြဲခြါခဲ့ ရတာပါ။ မိသားစုေတြတကြဲတျပား ကုိယ္ ဘယ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။ စကၠဴေတြက ကုိယ္တုိ႔လူသားေတြကုိအဆင့္အတန္းခြဲျခားတဲ့ အမႈိက္ပဲ။

၂။

            ေႏြေန႔လယ္ခင္းေတြမွာကုိယ္ငယ္ငယ္က ေတြးခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းက ေသျခင္းတရား။ ကုိယ္ သိတတ္စအရြယ္မွာ ကုိယ့္ေဘးမွာ အၿမဲတမ္းရွိေနတာက အထီးက်န္မႈ။ ကုိယ္ေတြးေခၚသမွ်အားလုံးက ခြဲခြါဖုိ႔ ဘယ္လုိျပင္ဆင္ရမလဲ။သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ကုိယ္တစ္ခါမွ မရ/မခံစားဖူးခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ထဲက ဘာသာစကား။ ကုိယ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့လူတုိင္းကုိေျပာတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက အမွန္တရား။ေသခ်ာတယ္။ ကုိယ္က သာမန္မဟုတ္ဘူး။

            လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံးဆုပ္ကုိင္ထားတာ၊သတ္မွတ္လက္ခံက်င့္သုံးတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါ အမွန္တရားဆုိတာ တစ္ခု တည္းတဲ့။ သိပ္ရယ္ရတယ္သံသရာ။ သူတုိ႔ေျပာေျပာေနတဲ့ အမွန္တရားဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာရွိတဲ့ အမွန္တရားဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ တူေနရင္ ဘာသာတရားတစ္ခုတည္းရွိမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ကမာၻဆုိတာ ရြာျဖစ္မွာ။

            စကားလုံးတစ္ခုမွာ ပညတ္အနက္ရွိသလုိ ပရမတ္အနက္လည္းရွိတယ္။ အေပါင္းဆုိင္ရာအနက္ရွိသလုိအႏႈတ္ဆုိင္ရာ အနက္ လည္းရွိတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ မ်ဥ္းတစ္ခုေပၚမွာ အမွတ္တစ္ခုကုိမွတ္လုိက္ၿပီးညာဘက္ကုိ အေပါင္း ၁၊၂…၊ ဘယ္ဘက္ကုိ အႏႈတ္ ၁၊၂…… စသည္ျဖင့္ မွတ္လုိက္သလုိေပါ့။ အမွန္တရားကလည္းအဲဒီမ်ဥ္းသေဘာပဲ။ အဲဒီမ်ဥ္းဟာ အမွန္တရားဆုိရင္ အမွန္တရားမွာအေပါင္းဆုိင္ ရာလကၡဏာေတြရွိသလုိအႏႈတ္ဆုိင္ရာလကၡဏာ ေတြရွိတာပဲ။

            မ်ားေသာအားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက အေပါင္း/အႏႈတ္  အမွတ္တစ္ခုခုမွာပဲရပ္ေနေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့
အမွတ္ကေလးကမွန္ပါတယ္ဆုိၿပီးက်န္တဲ့သူကုိ လက္ညွဳိးထုိးေတာ့တာပဲသံသရာ။ အလယ္က သုညကုိ သူတုိ႔မျမင္ၾကေတာ့ဘူး။ ကပ္ေက်ာ္ကေလးျဖစ္ေနၾကတယ္။

            အဲ…သုညကိုျမင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲကထြက္မွျဖစ္မယ္သံသရာ။ျမင္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ခင္ဗ်ားဟာ Outsider ျဖစ္သြားၿပီ။ခင္ဗ်ားကုိ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေလွာင္ေျပာင္ၾကလိမ့္မယ္။တြယ္ရာမဲ့သူလုိ႔။

            တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလုိက္မယ္။ ဗုဒၶေျပာခဲ့တဲ့သုညဆုိက္ေအာင္႐ႈပါဆုိတာအဲဒါကုိေျပာတာလုိ႔ ကုိယ္ယူဆတယ္။ ခင္ဗ်ား နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ပရမတ္အနက္ဆုိတာပဲ။

၃။

            Freelance Lifestyle ကုိ ကုိယ္ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေငြေၾကးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈက အတန္ အသင့္ လြတ္ကင္းလုိ႔။

            ဘုရားတရားလုပ္ပါလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ တရားလာလာခ်ေနတဲ့သူေတြရယ္။သေဘာတရားမပါတဲ့လက္ေတြ႕၊ လက္ေတြ႕မပါတဲ့ သေဘာတရားဆုိသူေတြရယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့သူေတြကုိ ကုိယ္သိပ္ရယ္ခ်င္တာပဲသံသရာ။ တရားဆုိတဲ့စကားလုံးအဓိပၸါယ္မေျပာနဲ႔။ သူတုိ႔ ေတြဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ ဗုဒၶတရားထဲက “သံဃ”ဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္ေတာင္နားလည္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။

            ျပႆနာကကုိယ္အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆုိတာက စတာပဲ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အလုပ္လုပ္ရတာ။ ေျပာရင္ ေစာေစာက သေဘာတရားနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ တရားခ်တာပဲ။ “သံဃ”ပစၥည္းယူတာဟာ အျပစ္ႀကီးတယ္ လုိ႔ဗုဒၶစာေပေတြကုိမွာဖတ္ဖူးတယ္။ လူေတြက (အထူးသျဖင့္ဗုဒၶဘာသာဆုိသူေတြ) သံဃလုိ႔ေျပာလုိက္ရင္သံဃာ(ဘုန္းႀကီး ၊ရဟန္း) ကုိပဲေျပးျမင္ၾကတယ္။ “အဖြဲ႕အစည္း”ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေလးေတာင္မသိၾကဘူး။သူတုိ႔ဆုပ္ကုိင္ထားတာ သူတုိ႔အမွန္တရား…။

            အဓိပၸါယ္ေတြကုိသိတဲ့ အာ႐ုံသိမႈအနည္းငယ္ေလးေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိတရားလာခ်ေနရင္ေတာ့ေဆာရီးပဲသံသရာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကၽြံေနမွေတာ့ ကုိယ္သိတယ္။ဗုဒၶတရားကုိ အဲဒီေလာက္သိ႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္ကုိလာေျပာမေနနဲ႔။ ခင္ဗ်ားအဆင့္ကသူငယ္တန္းအဆင့္ပဲရွိတယ္။ လာတရားခ်ေနရင္ေတာ့ အခုမွ သူငယ္တန္းတက္တဲ့ကေလးကဗုဒၶစာေပကုိ Ph.D(ကုိယ္ လြန္တယ္လုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္) ဘြဲ႕ယူထားတဲ့သူကုိ လာေျပာေနသလုိျဖစ္မွာပဲ။ေနာက္ဆုတ္ လက္ပုိက္ေနလုိက္ပါ။
ကုိယ္ မင္းကုိ အထင္မေသးခ်င္ဘူး။

၄။

            ျပာပုံထဲကလာတဲ့သူကျပာပူကုိေၾကာက္႐ုိးထုံးစံမရွိပါဘူး။ ကုိယ္မ၀ေရစာစားခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ။လမ္းေဘးမွာ အိပ္ဖူးၿပီးၿပီ။ ပက္ပက္စက္စက္ အေျပာခံရဖူးၿပီးၿပီ။ ကုိယ့္ကုိ အခုဘယ္ေလာက္ၿခိမ္းေျခာက္၊ေၾကာက္ေအာင္လုပ္လုပ္ တုန္လႈပ္ေနမွာ မဟုတ္ တာ့ပါဘူးသံသရာ။ ေသျခင္းတရားဆုိတာ အခ်ိန္မေရြးေခၚသြားႏုိင္တာပဲ။ကုိယ့္ကုိ နင္းတက္သြားၿပီးခင္ဗ်ားေနာက္တစ္ဆင့္ဖြင့္၀င္ သြားရမွာ ေသမင္းတံခါးဆုိ ဘြာခတ္ၿပီးေနာက္ျပန္လွည့္လာလုိ႔မရဘူး။

            ႏုိင္ငံတစ္ခုတုိးတက္ဖုိ႔ စနစ္တစ္ခုတည္ေဆာက္ခ်ိန္မွာၿပိဳင္ဆုိင္ေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာတစ္ခုအတြက္နဲ႔ သာမန္႐ုိးသားျဖဴစင္တဲ့ဘ၀ေတြကုိ ေဒါသေျပရာေျပေၾကာင္း ထုိးေကၽြးလုိက္႐ုံနဲ႔ေတာ့ခင္ဗ်ားဂုဏ္သိကၡာတက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ သမုိင္း မွာ အရိပ္မည္းက်န္ေနၿပီး ခင္ဗ်ားျဖတ္သန္းရတဲ့/မယ့္ညေတြေမွာင္မုိက္ေနမွာပဲဆုိတာကုိယ္ သိေနတယ္။

            ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က သံလမ္းေပၚမွာတက္လမ္းေလွ်ာက္ကစားဖူးၾကတယ္။ဇလီဖားတုံးေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ သံလမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ကုိ တစ္ေယာက္စီတက္ အေ၀းႀကီးေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ့သူကအႏိုင္ရတာေပါ့။ ေအာက္က်တဲ့သူကအ႐ႈံးပဲေပါ့သံသရာ။ အဲဒီလုိပါပဲကုိယ္က သံလမ္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သာမန္ေအာက္ေျခဘ၀ကေလးပါ။ ကုိယ့္အတြက္ ေအာက္က်သြားလည္း
ျပန္တက္ဖုိ႔လြယ္ပါတယ္။ အခုကုိယ့္ကုိ ၿပိဳင္ေနတဲ့သူက အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ အျမင့္တစ္ေနရာမွာပါ။ သံလမ္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ တာျခင္းအတူတူသူက ဂုတ္ထိပ္တံတားေပၚမွာ ေရာက္ေနတာပါသံသရာ။ သူ႔အတြက္ စုိးရိမ္စိတ္၀င္လုိ႔ ေစာင္းမိတာနဲ႔ဟုိး ေဂ်ာက္ႀကီးထဲကုိ က်သြားလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ကုိယ္သိတယ္။ အခု သူ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ၀င္ေနရွာေပါ့။အရမ္းသနားဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ။

၅။

            ကုိယ့္ဘ၀မွာ တိတ္တိတ္ကေလးငုိခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ဟုိး…ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႔အေမ ရန္ျဖစ္ၾကတာ သိပ္သတိရေပါ့။ တစ္ခုခုဆုိ အေဖက အေမ့ကုိ စြပ္စြဲေနတဲ့အသံၾကားရရင္ကုိယ့္ အေမအေပၚ ကုိယ္ သံသယမရွိဘဲ အေဖဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရ တာလဲလုိ႔ ကုိယ္ေတြးတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာကေလးေတြရၿပီးတာေတာင္မွဘာေၾကာင့္ခုိင္မာတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိမတည္ ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာလဲ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာဘာလဲ။ အခ်စ္ဆုိတာကေရာ ဘာလဲ။

            အရမ္းေပ်ာ္ျမဴးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ကုိယ္ ပထမတန္းအရြယ္။ညညထမင္းစားၿပီးခါစ အေဖ့လက္ညွဳိးတစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ထြက္ၾကတယ္။ အေဖက ကုိယ့္ကုိမ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေခၚထုတ္သြားတာ။ က်န္တဲ့ အိမ္သားေတြသိေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေပမယ့္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပထမဦးဆုံး ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ။

            ကုိယ့္ကုိ အေသသတ္ၿပီးမွ မင္း ကုိယ့္ကုိခ်စ္ခဲ့တာခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေပးဆပ္ခဲ့တာပါလုိ႔ေျပာပါသံသရာ။ ကုိယ္က သစၥာေဖါက္ ခံရဖုိ႔ျဖစ္လာတဲ့အလွျပအ႐ုပ္သက္သက္။မင္း ကုိယ့္ကုိ ေမႊခဲ့တာ ပက္ပက္စက္စက္…။

            ေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ညေတြမွာ ကုိယ့္သိမ္ငယ္မႈေတြအရမ္းျပင္းထန္လာတယ္။ကုိယ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ မင္းဆီကဖုန္းသံ ၀င္မလာ ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ အရမ္းေၾကာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မင္းကုိဆက္လုိက္ရင္ ကုိယ္ၾကားရတာက လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ….။

            ကုိယ္မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကုိယ့္အနားကပ္ဖုိ႔ သိပ္ေၾကာက္သြားၾကၿပီ။ ကုိယ္ထပ္တလဲလဲေတြးျဖစ္
ေနတာ ေသျခင္းတရား။ ကုိယ္ခြဲခြါဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

            ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အရမ္းႏူးညံ့တယ္။ သိမ္ေမြ႕တယ္။ထိရွလြယ္တယ္။ ကုိယ့္ အသက္တစ္ရက္ႀကီးလာတုိင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ ခံစားေတြ႕ထိရဖုိ႔ ခက္ခဲလာတယ္။တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမေျပာနဲ႔ အခ်စ္ရဲ႕ သာမန္အနက္အဓိပၸါယ္ အတိမ္အနက္ကေလးမွာကုိ ကုိယ္က ယုံၾကည္မခံရတဲ့ေကာင္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ကုိယ့္ဆီက ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီးကုိထြက္ခြါသြားခဲ့တာၾကာေပါ့။
                                                                                                                                                                                                                                                                                   ေအာင္သက္ႏွင္း